De dag begint voor ons weer vroeg. We hebben een rondrit door Abu Dhabi gepland. Gelukkig zijn we niet afhankelijk van een taxi. We gaan met een grote groep Aïda reizigers in een aantal bussen de tour maken. De eerste indrukken van Abu Dhabi zijn goed. Alle gebouwen die we tegenkomen zijn adembenemend mooi! Het zijn joekels van “skyscrapers” die glimmend naar te toppen van de wolken prijken, of het zijn gebouwen die de sfeer van “1001 nacht” ademen. Geen enkel gebouw is hetzelfde. Wat een rijkdom hier. Hier ook weer dikke bolides!

Onze eerste stop is een fotostop. In de verte, aan de andere kant van een meer zien we het 7 sterren hotel met de naam “Abu Dhabi Palace Hotel”. Een hotel kun je het niet echt noemen, het lijkt meer een paleis, zo mooi. Het hotel heeft  302 kamers en  92 suites en is in 2006 geopend. Het is eigendom van de Abu Dhabi overheid. De sjeik heeft het laten bouwen, om de gasten (koningen, presidenten enz.) uit andere landen in stijl te ontvangen. In het hotel bevindt zich zelfs een ziekenhuis. Het heeft ongeveer 6 miljard dollar gekost om het hotel te bouwen. Naast dit mooie hotel stond een misschien nog wel mooier gebouw. Het is het presidentieel paleis. De woning van de huidige leider van Abu Dhabi Khalifa bin Zayed Al Nahyan die nog steeds verder wordt uitgebreid.  Je moet die echt zelf hebben gezien om te ervaren hoe mooi dit was.

Tuurlijk, waarom zou je ook met driehonderdenveertig kamers voor jezelf genoegen nemen als je er 480 kunt betalen. Hier valt echt op hoe rijk deze emiraat is en dat laat de sjeik ook graag zien! De olievoorraad raakt echter langzamerhand op en Abu Dhabi probeert andere middelen te vinden het voortdurend binnenstromen van grote hoeveelheden te laten continueren. Ook nadat de olievoorraad op is.

We hebben een paar hele mooie foto’s kunnen maken. Vervolgen onze reis naar “Heritage Village”. Je kunt het vergelijken met een soort veenmuseum. Abu Dhabi was 43 jaar geleden nog een vervallen vissersdorpje. Wat ooit een welvarende vissersplaats was d.m.v. de inkomsten die binnenkwamen door de parelvisserij, werd een vervallen stad Dit kwam door de uitvinding van de mogelijkheid om parels te kweken. De bloeiende parel industrie in Abu Dhabi was daarmee ten einde.

Toen rond 1970 de aanwezigheid van olie werd ontdekt, veranderde dit als snel weer. Het geld kwam weer met bakken binnenstromen en de sjeik van Abu Dhabi begon gelijk met het wederopbouwen van Abu Dhabi. Alles wat nu in Abu Dhabi is te zien is dus ook niet meer dan 43 jaar oud. Het Heritage museum laat zien, hoe de mensen daar leefden voor 1970. Erg leuk om te zien. De kinderen in Abu Dhabi gaan ook regelmatig naar dit museum en krijgen daar geschiedenislessen die over hun land voor het olietijdperk.

Daarna kwam, wat voor ons één van de hoogte punten van deze reis was. De Sjeikh Zayed Grand Mosque. Dat is het mooiste gebouw wat we ooit in ons leven hebben gezien. We hebben een uur om wonder der gebouwen te bekijken. Wat mij betreft kan ik er wel een dag rondkijken en foto’s nemen. Het enige minpuntje is dat we weer met die lange hose en lange mouwen + hoofddoek de moskee moeten betreden. Het is verschrikkelijk warm. Alleen om die hoofddoek al, zou ik hier noot kunnen leven. Gek wordt ik van dat ding. De hele tijd loop ik te hannesen en te  wurgen om dat “ding” op zijn plek te houden.

Ik weet niet hoe het Linda is vergaan, want bij het uitstappen van de bus, was ze hem al “gesmeerd”. Ik heb eerste een paar prachtige panorama foto’s van de buitenkant van de moskee kunnen maken. Wat een pracht en praal. Inmiddels was ik onze gids met het bordje 9 en haar rood tasje als herkenning ook al kwijt. Ik heb elke hoekje van de moskee kunnen bekijken EN kunnen fotograferen.

Tijd om de foto’s te bekijken heb ik nog niet gehad, maar dat komt wel als ik weer thuis ben. Het uur dat we hadden voor dit bezoek was bijna te einde en ik had inmiddels onze gids met haar rood tasje al bij de uitgang gevonden. Langzaam kwamen alle medereizigers van onze groep ook bij het verzamelpunt, maar geen spoor van ons Supèrtje.

Ik was inmiddels al een uur aan het rondkijken en turen, maar vindt in zo’n grote moskee en allemaal mensen met gewaden en hoofddoeken maar eens het hoofddoekje van Frau Supèr. Ik wist dat ze een witte jas, witte broek en een zwarte hoofddoek om had. Veel mensen met witte broek en witte jas waren er niet. Toch lukte het mij niet om haar te vinden. Ik begon het toch wel lichtelijk benauwd te krijgen. Zij had onze portemonnee en om een keuze te maken om wel of niet in de bus te stappen zonder haar, wilde ik eigenlijk niet hoeven maken. Onze gids riep of er nog mensen misten van onze groep. Schoorvoetend en een beetje beschamend meldde ik dat Linda er nog niet was.

Ik verdedigde haar wel hoor, door te zeggen dat dit niets voor haar was, aangezien Linda altijd pünktlich is. Mijn benauwdheid veranderde is angst en een groot gevoel van onmacht. Mijn bloeddruk steeg naar grote hoogte en mijn temperatuur werd steeds hoger van de stress. Ik begon best wel een beetje gepikeerd te worden. Hè waar is dat mens nu toch. Wat moet ik straks als ik haar niet kan vinden. Geen geld op zak. Zij wist toch ook wel dat we ons moesten melden bij de uitgang om kwart over 11! Nadat we 10 minuten hadden gewacht en iedereen mij met een kwade blik aankeek, vroeg de gids of ik haar kon bellen. De batterij van mijn mobiel had het net een kwartier daarvoor net begeven dus dat was geen optie. Nog maar 10 minuten gewacht. We moesten nu toch echt vertrekken, want volgens de gids kwam voor iedereen het reisprogramma dan in de war.

Met geërgerde blikken van de rest van de groep en de paniek die in mijn ogen was te lezen liepen we richting bus. Bij de bus kon ze niet zijn volgens de gids, want die zou op een heel andere plek ons oppikken. Ik zag haar al ergens achter de Moskee liggen  waar ze misschien wel was flauwgevallen van de hitte of misschien het één of andere sjeik haar mee genomen. Alle rare dingen gingen er door mijn hoofd. Onze bus was inmiddels in zicht. Ik zag een blote arm van iemand door het raam van de bus, op de plek waar wij ongeveer zaten toen we de bus hadden verlaten. Zou het Linda zijn. De blote arm had een plattegrond van Abu Dhabi in beeld en de persoon die deze vast had was lekker ontspannend deze route aan het bestuderen.

Toen de rest van het lichaam in beeld kwam kon ik opgelucht ademhalen. Het was inderdaad Linda. Iedereen keek met een afkeurende blik en Linda keek met een blik of er niets aan de hand was. Wat was het probleem? Ze was er toch gewoon? Nou dat was niet leuk LINDA!!!! Ik was allang blij dat ze in de bus zat en ik kon er toen ook wel om lachen. Ze was gewoon eigenwijs geweest. Ze kon de mevrouw met het rode tasje niet vinden en had eigenlijk niet  goed geluisterd wat er was afgesproken voor wat betreft het verzamelpunt en mij had ze net zo min kunnen vinden als ik haar. Toen was ze de bus maar gaan opzoeken. Dat was haar dus gelukt. Eind goed al goed.

We waren tegen 1 uur weer “thuis” en wilden graag nog met de “Hop on hop off” bus een rondrit maken, om nog meer mooie foto’s te maken. We zijn via de Sjeikh Zayed bin Sultan road langs de mangroven van Abu Dhabi gereden.  Ons schip zou om 17:00 vertrekken richting Bahrein. Dat  ging ons dus niet meer lukken, want we moesten ook nog even lunchen. We hebben toen maar besloten om met de gratis shuttlebus naar de Abu Dhabi mall te gaan. We hebben onderweg nog een paar foto’s genomen van Abu Dhabi en hebben wat rondgelopen in de mall. In de mall waren veel dure merk winkels, maar ook gewoon normale winkels zoals “H&M”. Het was welk leuk om even door deze mall te lopen, maar dat kunnen we ook in de Bijenkorf doen. We hadden geluk dat we gelijk weer in een shuttlebus konden springen en zijn weer richten de  boot gegaan.

In de cruiseterminal staan doorgaans allerlei kraampjes die souvenirtjes verkopen. Dit keer was er ook een mogelijkheid om je in traditionele Arabische kleding in een Arabische setting te laten fotograferen. Dat is echt iets voor ons. Dat hebben we ook gedaan tijdens onze reis in China en om die foto’s hebben we nu nog steeds lol om. Wel een geklooi hoor om zo’n jurk geval aan te trekken. Ik was al eerder tot de  conclusie gekomen dat de Arabische kledingstijl niet de mijne was, toen ik steeds maar “ruzie” had met het hoofddoekje op mijn hoofd, omdat het niet op de plek wilde blijven zitten waar het hoorde te zitten. Ondingen zijn dat. Maar goed dat “Alla” mij niet heeft gehoord, want wat ik er allemaal heb uitgekraamd bij het gewurm met het doekje, daar lusten de honden geen brood van. Linda had ook moeilijkheden met de soepjurk. Nu ik het zo opschrijf…… past de naam eigenlijk wel  bij ons “soepjurk” …..

Een ding met allemaal kettingen op ons hoofd maakte het geheel compleet. We mochten plaats nemen in het Arabisch decor, die speciaal voor de toeristen was ingericht, compleet met theeservies en valk. Linda moest steeds de valk aaien terwijl ik steeds weer andere attributen in mijn hand kreeg gedrukt. Die man bleef maar foto’s maken. Achteraf maar goed ook, want er waren niet veel foto’s bij waar wij een beetje “schier” opstonden. Ach afdrukken die handel en afrekenen maar. Die foto hadden we weer in “the pocket”. Mooi wark.

Om 17:00 vertrok onze boot volgens planning richting Bahrein Daar zouden wij de volgende dag om 8:00 uur arriveren. Natuurlijk hebben we  vanavond ook weer een aantal foto’s  gemaakt van de mooie Arabische zonsondergang.

’s Avonds hebben we snel nog even een rondwandeling over alle voor ons toegankelijke dekken gemaakt, om alle plekken die we nog niet hadden bezocht te ontdekken. Zo hebben we ook nog even een kijkje genomen bij de “sloepjes” die ons moeten redden op het moment ons schip door één of andere oorzaak dreigt te zinken.

Groot dat  die dingen zijn! Overal hebben we even een kiekje van gemaakt. Daarna hebben we ons terug getrokken in onze hut en heb ik nog even het één en ander op papier gezet voor onze reisblog en heeft Linda nog even “gewerkt” aan het geven van reacties op onze blog. Morgen weer vroeg op. Op naar onze volgende bestemming: Bahrein!