Dikke bagger dus!!! Niks voor ons, want op zulke domme ganzen is het vliegveld in Dubaï niet berekend. We moesten helemaal aan de andere kant van het  vliegveld zijn en de meneer die naar we hadden verwacht, ons met een grote glimlach en met een grote bord van “Welcome in Dubaï Miss. Supèr and Mrs. Gravers”, zou opwachten, lachte als een boer met kiespijn en gaf ons te kennen dat we ons hadden moeten inchecken bij de juiste Gate en dat we nu helemaal van de verkeerde kant kwamen en hij de hele tijd voor niets op ons had zitten wachten. Sooooorrryyyy! Meneer de taxiregelaar. Ach….. gelukkig waren onze onschuldige ogen genoeg om gelijk het tij weer te keren. “No problem”. Nou dat hadden wij toch ook gedacht meneer! We zeiden nog tegen elkaar, hij moest eens weten dat hij hier met twee diva’s te maken heeft. Dan piepte hij wel anders.

Onze hut

Dikke bagger dus!!! Niks voor ons, want op zulke domme ganzen is het vliegveld in Dubaï niet berekend. We moesten helemaal aan de andere kant van het  vliegveld zijn en de meneer die naar we hadden verwacht, ons met een grote glimlach en met een grote bord van “Welcome in Dubaï Miss. Supèr and Mrs. Gravers”, zou opwachten, lachte als een boer met kiespijn en gaf ons te kennen dat we ons hadden moeten inchecken bij de juiste Gate en dat we nu helemaal van de verkeerde kant kwamen en hij de hele tijd voor niets op ons had zitten wachten. Sooooorrryyyy! Meneer de taxiregelaar. Ach….. gelukkig waren onze onschuldige ogen genoeg om gelijk het tij weer te keren. “No problem”. Nou dat hadden wij toch ook gedacht meneer! We zeiden nog tegen elkaar, hij moest eens weten dat hij hier met twee diva’s te maken heeft. Dan piepte hij wel anders.

Ons huis voor een dikke week. Kon slechter toch?

De taxirit verliep verder prima. Het inschepen was ook even iets anders dan wij hadden verwacht. O mannnnn (oh nee, we gaan pas morgen naar Oman hihi, klein grapje), dat was me daar even een lange rij! Normaal niet zo heel erg, maar onze level van geduld is toch iets minder hoog, na zo’n nacht en zulke toestanden. (hoewel… toestanden…. Ik mag ook graag een beetje overdrijven hoor 😉 Wat een lange incheckrij was, loste zich als snel op. Mede door een efficiënt incheckbeleid van de Emirates. Hulde aan hun en aan Kloosterreizen Stadskanaal die ons heeft geadviseerd bij deze reis. (ok we azen naar een sponsor voor onze volgende trip 😉

We waren blij verast dat we nog konden “frühstucken”! Heerlijk hebben we gegeven in het “Bella Vista” restaurant. Dat was even goed geregeld. We dachten dat we pas om 12:00 uur aan boord konden. Mooie meevaller dus. Het was inmiddels kwart voor elf en om half 3 zouden we onze eerste geplande excursie gaan maken. Een “Jeepsafari in de woestijn met ondergaande zon”.

Eten in één van de 7 restaurants op de Aïda Diva

Onze hut bleek boven verwachting groot, schoon, praktisch enz. te zijn. Zelfs ons balkon blijkt niet een uitgeklede schoenendoos te zijn, maar is echt “diva waardig”. Super toll!!!! We genieten even van onze eerste indrukken op de Aïdadiva. Daarna snel weer naar de orde van de dag. Dalli dalli of te wel we hebben haast, want we willen nog zoveel zien! We hadden verwacht dat we nog zeeën van tijd zouden hebben om Dubaï even te verkennen, maar dit puntje op  onze “bucketlist” konden we helaas niet afvinken! Het zweet druppelde ons inmiddels van ons voorhoofd (en op andere plekken). Met 30+ graden en gekleed in een lange broek en laarzen, wil het “luie zweet” wel tevoorschijn komen. Nog even de koffers en dan moesten we toch maar even voortmaken om wat “highlights” te bekijken. De tijd begon toch echt te dringen. Het werd 12:00 uur, 12:30 uur.

Mijn koffer al gevonden meneer?

Hè hè. We hadden ons geduld bijna verloren, maar daar kwam toch echt onze “roomboy” Raymond. Niet te verwarren met een toyboy! Deze jongen interpreteerde het woord “diva” ook niet juist. Na ongeveer 10 keer met de hoofd buiten de deur te een blik te hebben geworpen op de gang of de koffers al in zicht waren, bleek elke beweging in de gang een teleurstelling te zijn. Het voelde net of “ZE” ons wilden testen, want even leek het, of alles toch nog goed zou komen.

Het theatrium

Onze “boy” kwam aanlopen met een rode en een blauwe koffer. Die combinaties klopte in ons geval. Bleek dat de combinatie rode en blauwe koffer niet alleen bij ons de juiste combinaties was! Niet te geloven toch? Een uur later kwam onze “boy” met 1 koffer en een tas op de proppen. Voor Hilona wel relaxed. Zij kon haar lange broek verwisselen voor een korte en haar warme schoenen voor slippers. Linda echter nog niet. Het zou zo lang niet meer duren toch??? De tijd begon nu wel heul heul heeeeeel erg te dringen. Nog even en onze planning zou voor het eerst in onze “reis historie” bijgesteld moeten worden.

Relax stoelen

Wat eerst werd gevreesd, werd uiteindelijk waarheid. Een harde waarheid. Om half 2 vonden we een briefje op onze deur met een mededeling. Of Linda zich even wilde melden op Deck 3, tenminste, als ze over haar koffer wilde beschikken. Ze had een “foutje” gemaakt. Ze hadden een zeeeeeeeeeeer gevaarlijk voorwerp aangetroffen in haar koffer en Linda moest zich even persoonlijk melden en haar koffer openmaken om het “verschrikkelijke gevaarlijk ding” te openbaren. Het “ding” was een reisbugeleisen oftewel een reisstrijkijzer! Poeh héeeeeeeeeeee. Kan mann da wirklich jemand mit umbrengen? Ach eigenlijk hebben ze wel gelijk. Als ik namelijk diegene was met zo’n ding aan boord, was de kans op een fikkie natuurlijk groot! Of was het risico juist groter bij Linda……. Daar komen jullie wel achter op dag 5….

Hilona probeert het hangmatje even uit.

Toen Linda eindelijk haar koffer had, was de knop al weer omgezet en de tegenslag alweer verwerkt. Jammer. Van Dubaï zouden we nu niets meer zien, maar we krijgen nog een kans volgende week. Als we weer arriveren in Dubaï dat gaat allemaal goed komen.

Gouden tijden wordt ons beloofd